Ostatnie dzieło Mantus "Refugium" jest zupełnie inne. Możliwe, że jest to związane z czasami w jakich żyjemy. A możliwe, że jest tak, ponieważ Martin Schindler wierzy, że nie ma innego sposobu. Pozostawiając za sobą wciągający, elegijny świat swojego wspaniałego poprzednika "Melancholia", "Refugium" ma intensywność i siłę zdolną przerwać tamy.
Nigdy wcześniej w karierze tej niestrudzonej ikony gothic, tematy dosłownie nie rozrywały, są niemal schizofreniczne, oscylując wokół przemiany od introwertyka do ekstrawertyka. 
Wychodząc ponad znane dotąd brzmienie, które jest znakiem rozpoznawczym Mantus, pomiędzy ciężarem dark rock i melancholijną tęsknotą, otrzymujemy jeden z najmocniejszych i najbardziej nawiedzonych albumów w karierze tego zespołu, trwającej już 20 lat. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, "Refugium" mówi o walce przeciw wszystkiemu co jest złe, ale również o kapitulacji. O rezygnacji. Jak na ironię, z reguły działa to tak, że walka po takim zwątpieniu, podejmowana jest z dziką determinacją.