90%

Słucham bardzo dużo nowej muzyki. Część z niej jest świetna technicznie — ale nie porusza. Część ulatuje z pamięci w chwili, gdy milknie dźwięk. Część próbuje aspirować, część jest wtórna i przewidywalna. Ale muzyka, która jest naprawdę dobra — tak dobra, że zostaje, że coś we mnie zmienia, że dotyka – to dziś rzadkość. A kiedy się zdarza, to zawsze jest moment wyjątkowy.
Klangstabil nie jest nowym projektem. A jednak kiedy usłyszałam ich po raz pierwszy, uderzyło mnie to, jakby niczego podobnego wcześniej nie było. Ich muzyka odcisnęła ślad – na mojej wrażliwości, na moim guście. I, co ważniejsze, odpowiedziała na jakąś niewyrażoną potrzebę. To nie był tylko dźwięk. To było odbicie emocji, których nie umiałam jeszcze nazwać – ale one już tam były.
Chronik to nie jest zwykła składanka. To starannie wyselekcjonowana esencja Klangstabil – kompendium tego, co w ich twórczości najbardziej graniczne, poruszające, autentyczne. Każdy utwór jest dowodem na to, jaką intensywność może nieść w sobie dźwięk, kiedy przestaje udawać i po prostu mówi prawdę. W tych zniekształconych tekstach jest jakaś brutalna szczerość. To nie teatralny dramat, nie poza. To prawda. Czasem boli. Ale to ból szczery, uczciwy. I właśnie dlatego tak mocno trafia. Wokal Borisa Maya – chropowaty, napięty, pełen pęknięć – nie prosi, by go lubić. On uderza. Porusza. Ciągnie. Sięga do miejsc, które zwykle chowamy – i wyciąga je na powierzchnię. Maurizio Blanco i Boris May rzadko koncertują. I może właśnie dlatego, kiedy już to robią, to ma tak ogromne znaczenie. Chronik to nie nostalgia. To prawda. To mistrzostwo w budowaniu emocjonalnego pejzażu dźwięku – coś, czego nie da się odtworzyć maszynowo.
To album, który nie tylko wybrzmiewa. On zostaje.

Autor: khocico
Tłumacz: khocico
Data dodania: 2025-04-24 / Recenzje muzyki