80%

Każde nowe dzieło Nicolasa Van Meirhaeghe to podróż do starannie wykreowanego świata dźwięków, gdzie muzyka staje się wehikułem transformacji i pełnego zanurzenia. Śledząc jego solowe projekty i kolaboracje przez lata, nieustannie zachwycam się jego unikalną zdolnością tworzenia muzycznych przestrzeni, które wykraczają poza zwykłe słuchanie. Jego sztuka, będąca perfekcyjną kombinacją sugestii i intuicji, rozwija się niczym wędrówka przez rozległe pejzaże wyobraźni, gdzie myśli i doświadczenia zmysłowe splatają się w jedno.
Na Umbrosyne Van Meirhaeghe, działający jako Empusae, połączył siły z Onasanderem, tworząc hipnotyczną i piękną muzyczną tkaninę. Ta współpraca to znacznie więcej niż prosta suma ich talentów — to dialog między światłem i mrokiem, pustką i pięknem, introspekcją i transcendencją. Album wymaga od słuchacza nie tylko uwagi, ale też pełnego zaangażowania, przekształcając się w doświadczenie obejmujące wszystkie zmysły. Gęste tekstury dźwiękowe skłaniają do refleksji i otwartości, zabierając w podróż pełną obrazów i emocji, niczym fragmenty snu wypełniające umysł.
Każdy utwór, zanurzony w mitologicznych i historycznych odniesieniach, płynnie łączy mroczne, ambientowe brzmienia Empusae z narracyjnymi, filmowymi kompozycjami Onasandera. Od mrocznej elegancji "Nyxtelios" po głęboką atmosferę "Stygionix," album balansuje między niepokojem a momentami ukojenia. Muzyka, pełna złożoności i rozmachu, tworzy kosmos dźwięków, w którym każdy element wydaje się zarówno starannie zaplanowany, jak i swobodny, płynąc z naturalną witalnością.
To, co wyróżnia Umbrosyne, to zdolność do jednoczesnego istnienia na różnych płaszczyznach — starożytnej i współczesnej, cielesnej i kosmicznej. Album eksploruje pierwotne zakamarki ludzkiej świadomości, gdzie pamięć i odporność splatają się z tajemnicą i nieodgadnionym. Tytuł, odwołujący się do cienia ("umbra") i uważności ("syne"), doskonale oddaje tę dualność, będąc medytacją nad światłem, które przenika nawet najciemniejsze zakamarki istnienia.
Wizualna strona albumu jest równie fascynująca. Dzieło Christel Morvan, uzupełnione przez złożone projekty NIHIL, harmonijnie współgra z muzycznym przesłaniem albumu. Opisane jako "kosmiczny horror ciała," grafiki łączą groteskowe piękno ludzkiej formy z nieskończoną przestrzenią wszechświata, tworząc niepokojący, lecz urzekający wizualny odpowiednik dźwięków. Ta symbioza dźwięku i obrazu pogłębia immersyjny charakter albumu, wciągając odbiorcę w wielowarstwową narrację.
Umbrosyne to nie tylko zbiór utworów, ale ekosystem dźwięków, myśli i emocji. To dzieło, które wyzywa, intryguje i transformuje, pozostawiając słuchacza z uczuciem zachwytu i refleksji. Empusae i Onasander stworzyli coś naprawdę wyjątkowego — dzieło, które nie tylko odzwierciedla ich wewnętrzne światy, ale także zaprasza nas do odkrywania własnych.
Zmasterowany przez Frédérica Arboura, Umbrosyne stanowi nową definicję tego, co może osiągnąć współpraca w muzyce eksperymentalnej i atmosferycznej. To album, który zostaje w pamięci na długo po wybrzmieniu ostatnich dźwięków, podróż warta przeżycia.

Autor: khocico
Tłumacz: khocico
Data dodania: 2024-12-04 / Recenzje muzyki