69%

W opowiadaniu "W górach szaleństwa" H. P. Lovecrafta styl malarstwa Starszych Istot w jego najświetniejszym okresie porównywany jest do dzieł niektórych futurystów. Nie dziwi więc fakt, że to Luigiego Russolo, futurystę właśnie i prekursora muzyki noise, którego sztuka rozwijała się w czasie literackiej aktywności Samotnika z Providence, wskazuje Seesar obok twórcy Cthulhu na swojego inspiratora. Duchy obu postaci – przełomowych – spotykają się we "Flight of Raphtontis", plugawym dark ambientowym odzwierciedleniu fikcyjnych praludzkich koszmarów.

Wydaje się, że swój rzeczywisty dyplom etnomuzykologa Will Connor zdobył na uniwersytecie Miskatonic. I choć nie może to być prawdą, sama koncepcja jest pociągająca. Alternatywne podania, "pradawne" mity i rytuały, jakby określił je Howard Phillips - "odrażający" folklor – wyczytane w "Necronomiconie" z łatwością mogłyby okazać się tematem jego pracy doktorskiej, a jego pierwszy album – efektem badań hiperborejskich i egzotycznych wierzeń mających źródło na Płaskowyżu Leng i arabskich pustyniach.

Faktycznie, część prezentowanych perkusyjnych rozwiązań powstała podczas studiów uniwersyteckich autora. A są to rozwiązania nietypowe: rower, zawiasy, pokrywy garnków. Daje to efekt symptomatyczny dla narratorów opowiadań Lovecrafta, którym towarzyszy zawsze przeczuwana, znajoma podświadomości, ale świadomości obca groza – w przypadku słuchacza do skołowania umysłu przyczyniają się niezwyczajne, znane-obce instrumenty w otoczeniu tradycyjnych, zyskujące w złowieszczych pejzażach na sile. Wyraźnie te perkusyjne ekstrawagancje słychać w kompozycji tytułowej – przełożeniu trzepoczącego skrzydlatego terroru – oraz w "Nyralathotep".

Od miarowego niepokoju, przyczajonego horroru (któremu jednak towarzyszy z czasem narastająca panika, ogniskująca się pod koniec na dźwiękach zgoła zwyczajnych, tak jak bohaterowie nowel H.P.L. niemal tracą w ostateczności zmysły na skutek obecności w niewiarygodnym miejscu codziennych zjawisk), od tego niepokoju w "Elder Things Below Kharkov Station" po pełzający przez zgrzyty chaos – napięcie w każdym utworze trzyma do końca, miejscami - jak w "The Grease of Tsathoggua" - pozwalając na osiągnięcie przez słuchacza szczytów przerażenia. Dzieje się to tu szybko. Przez złożoną polifonię ekstremalnie zróżnicowanych tembrów hałasu, przeraźliwe wycie wiatru w lodowych wierzchołkach odkrywa stopniowo inne, bardziej uzasadniające strach odgłosy: ciche warczenie, odgłosy jęków z głębin, tąpnięć, skrobań, coraz silniejsze i szybsze, im dalej w głąb podziemnych korytarzy, z których wnętrza wypływa ze świstem cuchnące powietrze, w końcu świergot i trzepot zmuszające do histerycznej ucieczki przez ciemności oraz ostatnie ciężkie kroki polującej istoty pozostawionej w tyle, w otchłaniach ziemi.

Jak widać, dr. Willowi Connorowi udało się stworzyć nie tylko perfekcyjną muzykę ilustracyjną, ale też odrębny twór, który mieści się i rozwija w Lovecraftowej mitologii. Charakterystyczny rytm opowiadań tego klasyka grozy znajduje odzwierciedlenie w kompozycjach, a sama literatura odbija się w dźwiękach jak w lustrze. Seesar nie tylko bezpośrednio odnosi się do niej przez tytuły i mroczne ambientowe ilustracje, ale nakłada na swoje dzieło atmosferę i postawy typowe dla jej czytelników i bohaterów – dążących do niezgłębionego mimo oczywistego zagrożenia, przyciąganych przez nie. W tym przyciąganiu pomaga Seesarowi hipnotyczny trans, w jaki wprawia, wspomagany niekiedy przez rytualne bębny i struktury – jak w obu częściach "Call to the Festival"- połączonych bluźnierczym, trupim sakramentem i pochodem – czy w "Worshipping R'taq" z procesją, podczas której powtarza się monotonny, prymitywny motyw podkreślany mocniejszymi uderzeniami. Nawet konkretniejsze dźwiękowe wizje w ostatniej wspomnianej kompozycji pozostają na tyle niewyraźne i mgliste, że intrygują i zaprzęgają do pracy całą wyobraźnię.

Całkowicie z wyraźnej rytmiki na rzecz potwornych ambientowych przestrzeni rezygnują mniej uchwytne, toczące się powoli koszmary "Child of Yig" i "What the Moon Brings". Chory, trawiony gorączką oniryzm ujawnia się w pełni w "Jewel of Dylath-Leen". Piaskowe burze, wyciszone bębny z tyłu czaszki wygrywające zbliżającą się z nieba zagładę w przebraniu – to wszystko tu słychać.

Lovecraftowy w formie, lovecraftowy w treści projekt powtarza jednak to, co tylko Lovecraftowi może się upiec – opowiadania łączył ten sam przeładowany styl, ale i spore wspólne fragmenty. Odwołania do nich mogą przyzwyczajać do zbytniej powtarzalności. To jeszcze nie Kadath, ale Raphtontis w swoim locie wznoszą się dość wysoko.

Autor: RobertSaligia
Tłumacz: hellium
Data dodania: 2015-01-31 / Recenzje muzyki