64%

Black Nail Cabaret to pochodzący z Budapesztu kobiecy duet (Emese "Emke" Arvai-Illes odpowiedzialna za wokale i Zsofia "Sophie" Tarr stojąca za klawiszami). Wbrew nazwie nie tworzy w stylistyce dark cabaret. Gra synthpop. I nie, nie naśladuje Ladytron.

Singiel "Satisfaction" stanowi przedsmak drugiego albumu projektu "Harry Me, Marry Me, Bury Me, Bite Me" i zawiera dwa oryginalne utwory oraz tyleż remiksów kompozycji tytułowej. Węgierki określają swoją muzykę jako pop noir, który to termin wpasowuje się w przyjęty przez nie koncept. Mianowicie, wspólnym mianownikiem ich artystycznej działalności jest elegancja, francuskie glamour w stylu Coco Chanel. I bijąca z klasycznej, prostej czerni zmysłowość.
Wszystko to mamy właśnie w kompozycji "Satisfaction" mówiącej o marazmie wynikającym z samotności i frustracjach rodzących się z niezrealizowanych potrzeb. Nic dziwnego zatem, że w przebiegu całego utworu obecne jest nieustające napięcie, budowane przez drażniącą nerwy, ale melodyjną elektronikę oraz przez umiarkowany, głęboki, hipnotyczny beat. Wrażenie utknięcia w czasie jest przytłaczające, ale niesłychanie przyjemne, jako że utwór wprowadza w trans, przez który trudno przebić się czemukolwiek z zewnątrz. Ważną rolę odgrywa tu również robiący wrażenie wokal - dojrzały, zmysłowy, niski, z łatwością operujący na subtelnych zmianach ekspresji. Kompozycja, do której nakręcono ekspresjonistyczny teledysk, daje jasny komunikat: "Nie jesteśmy muzeum figur woskowych gwiazd synth-popu, posiadamy własny styl". Trudno mi nie stwierdzić, że to jeden z lepszych electropopowych singli, które słyszałem w ostatnich latach. Jednym słowem: magnifique.
Tym bardziej szkoda, że o drugiej kompozycji - "Elizabeth" – nie można powiedzieć tyle dobrego. Do wyśpiewywanych słów "fast food, fast drink, fast love" z chęcią dodałbym jeszcze "fast composing". Bo o ile, jeśli zignoruje się tekst, można zwrócić uwagę na pełen walorów wokal, jak również słychać, że o coś duetowi chodziło, że ten utwór miał do czegoś zmierzać, to brzmi to raczej jak niezrealizowana obietnica, o której szybko się zapomina.
Remiks People Theatre adoptuje oryginalną kompozycję na parkiet, transformując ją w taneczne electro. Odziera ją, co prawda, w znacznym stopniu z klimatu, ale wypada tak dobrze, że można mu to wybaczyć.
Do remiksów wydawanych przez Haujobb zawsze podchodzę sceptycznie. To sprawdza się i teraz. Kompozycja została po brzegi wypełniona niepokojem, pozbawiona zasadniczego beatu, ale nie wyróżnia się niczym ciekawym poza zaimportowaniem odgłosów tykania zegara jako znacznika upływającego czasu.

Black Nail Cabaret – czy warto? Chociaż nie obyło się bez potknięcia, sądzę, że nowy album sprawdzić wypada.

Tracklista:

Autor: RobertSaligia
Tłumacz: hellium
Data dodania: 2015-12-16 / Recenzje muzyki