Psyclon Nine
Dyskografia:
Ostatnie tematy na forum:
Zobacz zdjęcia:
Podobni wykonawcy:
- 2025 - And Then Oblivion CD,Digital album,Vinyl
- 2025 - Devils Work CDS Digital album
- 2024 - I Choose Violence CDS,Digital album
- 2022 - Less To Heaven CDS,Digital album
- 2022 - Money And Sex And Death CDS Digital album
- 2018 - Icon of the Adversary CD
- 2014 - Use Once and Destroy CDS,Digital album
- 2014 - [Disorder: The Shadow Sessions] CD
- 2013 - [Order of the Shadow : Act I] CD,Digital album
- 2009 - We the Fallen CD
- 2006 - Crwn Thy Frnicatr CD
- 2005 - Inri CD
- 2003 - Divine Infekt
Ostatnie tematy na forum:
- Psyclon Nine - 2011-07-04
Zobacz zdjęcia:
- Psyclon Nine + H.Exe + Her Own World - 2024-05-20 (Koncerty)
- Wave Gotik Treffen 2007 - 2007-05-29 (Festiwale)
Podobni wykonawcy:
- A7ie
- Acylum
- Aesthetic Perfection
- Agonoize
- Aktive.Hate
- Alien Vampires
- Amduscia
- C-Lekktor
- Combichrist
- Cygnosic
- Dawn Of Ashes
- Die Sektor
- Dope Stars Inc.
- ESC
- FGFC820
- Freakangel
- God Module
- Grendel
- H.Exe
- Hocico
- Life Cried
- Mortiis
- Nachtmahr
- PreEmptive Strike 0.1
- Project Silence
- Siva Six
- Suicide Commando
- Tamtrum
- Unter Null
- Velvet Acid Christ
- X-Fusion
- Xentrifuge
Kraj:
San Francisko /United States
Data powstania:
2000
Gatunek muzyczny:
Aggrotech, dark electro, ebm, industrial
WWW:
https://psyclonnine.com/
https://www.facebook.com/psyclonnineofficial/?locale=pl_PL
Początkowo zakorzeniony w świecie cyfrowej kompozycji, Psyclon Nine zaczął jako osobisty twór Nero Belluma, naznaczony obsesyjną dbałością o teksturę dźwiękową i liryczną ekstremalność.
Wczesne kompozycje nosiły znamiona harsh EBM i aggrotech — programowanie perkusji na wysokim tempie, mocno zniekształcony wokal i religijne teksty — stopniowo, do nagrań weszło więcej gitarowych aranżacji i metalowych wrażliwości. Wraz z rozwojem projektu poza jego studyjne początki, Psyclon Nine przekształcił się w pełny zespół koncertowy, z rotacyjnym składem ukształtowanym przez wymagania występów na żywo i przejściową naturę samej sceny industrialnej.
Zespół nieustannie bez przerwy pozostaje synonimem Belluma, który nadal działa jako jego centralna siła kreatywna — zajmując się wokalem, programowaniem, gitarami i produkcją, którą kontroluje. Podczas gdy w ciągle zmieniającym się składzie występującym na żywo gdzie do zespołu dołączali m.in. Rotny Ford, Jon Siren i czy Vlixx, słychać że muzycy działają jako satelity krążące wokół kreatywnego jądra Belluma. Ciągłość projektu została utrzymana nie dzięki stabilności personelu, ale dzięki niezachwianej jasności jego wizji — ponurej, oczyszczającej mieszance dźwięku i ideologii, która opierała się rozcieńczeniu lub zawartym kompromisom w trakcie burzliwej kariery
Ewolucja dźwiękowa Psyclon Nine odzwierciedla celową trajektorię od cyfrowej agresji do atmosferycznej dewastacji, odzwierciedlając osobiste i filozoficzne zmiany jego twórcy. Najwcześniejsze wydawnictwa zespołu, w tym debiutancki „Divine Infekt” z 2003 r., były głęboko zakorzenione w zmechanizowanej dzikości harsh EBM i aggrotech — subkulturowej odnodze EBM ze zniekształconym przekazem wokalnym, z dodatkowo nieustępliwym sekwencjonowaniem i klubowym tempem. W tych ramach Nero Bellum zyskał reputację przywoływania religijnego bluźnierstwa, wewnętrznego cierpienia i technologicznej dystopii z pewnego rodzaju bojową precyzją, tworząc utwory tak szorstkie, jak i oczyszczające.
Z czasem brzmienie Psyclon Nine dojrzało jako coś o wiele bardziej rozległego i zmiennego. Albumy takie jak „We the Fallen” (2009) i „Order of the Shadow: Act I” (2013) oznaczały wyraźny zwrot w stronę industrialnego metalu, integrując obniżone strojenie gitar, mroczniejszą atmosferę i wolniejsze, bardziej kinowe aranżacje. Te dzieła czerpały obficie z dźwiękowego słownika black metalu i gotyckich tekstur ambient, co zaowocowało kompozycjami, które zastąpiły rytmiczną bezpośredniość psychologicznym ciężarem. Podczas gdy cyfrowe rusztowanie pozostało nienaruszone, było coraz bardziej pochłaniane przez ściany zniekształceń, teatralną orkiestrację i momenty niemal liturgicznej rozpaczy. Ta zmiana nie porzuciła głównych tematów zespołu — wzmocniła je. Zainteresowanie Belluma rozkładem, świętokradztwem i egzystencjalnym rozczarowaniem znalazło nowy rezonans w dźwiękowym krajobrazie, który wydawał się zarówno spalony, jak i święty.
Estetyczna wrażliwość zespołu nosi piętno jego wpływów, które rozciągają się od klaustrofobicznej paranoi Skinny Puppy do transgresyjnego dramatu Nine Inch Nails i nihilistycznej skrajności wczesnych pionierów black metalu, takich jak Mayhem czy Burzum. Jednak podejście Belluma rozmija się w swoim głęboko osobistym wymiarze. Jego teksty, sztuka wizualna i wybory produkcyjne są w równym stopniu ukształtowane przez jego własne kryzysy filozoficzne i psychologiczne pęknięcia, jak i przez wszelkie konwencje gatunkowe. Katalog Psyclon Nine czyta się mniej jak progresję albumów, a bardziej jak serię dźwiękowych egzorcyzmów — każdy z nich jest skrupulatnym oddaniem wewnętrznego upadku, oddanego poprzez mieszankę syntetycznej przemocy i rytualistycznej atmosfery, która pozostaje wyzywająco wyjątkowa w kanonie industrialnym
San Francisko /United States
Data powstania:
2000
Gatunek muzyczny:
Aggrotech, dark electro, ebm, industrial
WWW:
https://psyclonnine.com/
https://www.facebook.com/psyclonnineofficial/?locale=pl_PL
Skład zespołu:
Marshall Goppert jako Nero BellumBiografia:
Projekt nabrał kształtu w 2000 roku, a jego nazwa została celowo zniekształcona lecz powiązana z, gazem na bazie cyjanku ''Cyclon B'', niesławnie używanego w nazistowskich obozach koncentracyjnych. Ta prowokacyjna nomenklatura nie miała być poparciem, ale surowym aktem subwersji, zmuszającym publiczność do konfrontacji z najciemniejszymi perwersjami ludzkiej historii, jednocześnie odzwierciedlająca główne tematy zespołu: przemoc instytucjonalną, duchową ruinę i mechanizmy kontroli.Początkowo zakorzeniony w świecie cyfrowej kompozycji, Psyclon Nine zaczął jako osobisty twór Nero Belluma, naznaczony obsesyjną dbałością o teksturę dźwiękową i liryczną ekstremalność.
Wczesne kompozycje nosiły znamiona harsh EBM i aggrotech — programowanie perkusji na wysokim tempie, mocno zniekształcony wokal i religijne teksty — stopniowo, do nagrań weszło więcej gitarowych aranżacji i metalowych wrażliwości. Wraz z rozwojem projektu poza jego studyjne początki, Psyclon Nine przekształcił się w pełny zespół koncertowy, z rotacyjnym składem ukształtowanym przez wymagania występów na żywo i przejściową naturę samej sceny industrialnej.
Zespół nieustannie bez przerwy pozostaje synonimem Belluma, który nadal działa jako jego centralna siła kreatywna — zajmując się wokalem, programowaniem, gitarami i produkcją, którą kontroluje. Podczas gdy w ciągle zmieniającym się składzie występującym na żywo gdzie do zespołu dołączali m.in. Rotny Ford, Jon Siren i czy Vlixx, słychać że muzycy działają jako satelity krążące wokół kreatywnego jądra Belluma. Ciągłość projektu została utrzymana nie dzięki stabilności personelu, ale dzięki niezachwianej jasności jego wizji — ponurej, oczyszczającej mieszance dźwięku i ideologii, która opierała się rozcieńczeniu lub zawartym kompromisom w trakcie burzliwej kariery
Ewolucja dźwiękowa Psyclon Nine odzwierciedla celową trajektorię od cyfrowej agresji do atmosferycznej dewastacji, odzwierciedlając osobiste i filozoficzne zmiany jego twórcy. Najwcześniejsze wydawnictwa zespołu, w tym debiutancki „Divine Infekt” z 2003 r., były głęboko zakorzenione w zmechanizowanej dzikości harsh EBM i aggrotech — subkulturowej odnodze EBM ze zniekształconym przekazem wokalnym, z dodatkowo nieustępliwym sekwencjonowaniem i klubowym tempem. W tych ramach Nero Bellum zyskał reputację przywoływania religijnego bluźnierstwa, wewnętrznego cierpienia i technologicznej dystopii z pewnego rodzaju bojową precyzją, tworząc utwory tak szorstkie, jak i oczyszczające.
Z czasem brzmienie Psyclon Nine dojrzało jako coś o wiele bardziej rozległego i zmiennego. Albumy takie jak „We the Fallen” (2009) i „Order of the Shadow: Act I” (2013) oznaczały wyraźny zwrot w stronę industrialnego metalu, integrując obniżone strojenie gitar, mroczniejszą atmosferę i wolniejsze, bardziej kinowe aranżacje. Te dzieła czerpały obficie z dźwiękowego słownika black metalu i gotyckich tekstur ambient, co zaowocowało kompozycjami, które zastąpiły rytmiczną bezpośredniość psychologicznym ciężarem. Podczas gdy cyfrowe rusztowanie pozostało nienaruszone, było coraz bardziej pochłaniane przez ściany zniekształceń, teatralną orkiestrację i momenty niemal liturgicznej rozpaczy. Ta zmiana nie porzuciła głównych tematów zespołu — wzmocniła je. Zainteresowanie Belluma rozkładem, świętokradztwem i egzystencjalnym rozczarowaniem znalazło nowy rezonans w dźwiękowym krajobrazie, który wydawał się zarówno spalony, jak i święty.
Estetyczna wrażliwość zespołu nosi piętno jego wpływów, które rozciągają się od klaustrofobicznej paranoi Skinny Puppy do transgresyjnego dramatu Nine Inch Nails i nihilistycznej skrajności wczesnych pionierów black metalu, takich jak Mayhem czy Burzum. Jednak podejście Belluma rozmija się w swoim głęboko osobistym wymiarze. Jego teksty, sztuka wizualna i wybory produkcyjne są w równym stopniu ukształtowane przez jego własne kryzysy filozoficzne i psychologiczne pęknięcia, jak i przez wszelkie konwencje gatunkowe. Katalog Psyclon Nine czyta się mniej jak progresję albumów, a bardziej jak serię dźwiękowych egzorcyzmów — każdy z nich jest skrupulatnym oddaniem wewnętrznego upadku, oddanego poprzez mieszankę syntetycznej przemocy i rytualistycznej atmosfery, która pozostaje wyzywająco wyjątkowa w kanonie industrialnym